Najstarsze źródła pisane dotyczące miejscowości tworzących dzisiaj Ziemię Raszkowską pochodzą  z XIII wieku i dotyczą Pogrzybowa, Głogowy, Jankowa (Zaleśnego) i Raszkowa. Pierwsza lokacja Raszkowa nastąpiła za Władysława Jagiełły (1386-1434). Najstarszy zachowany akt lokacyjny wystawiono 8 stycznia 1444 roku i tę datę uznano za początek istnienia miasta. W 1454 roku powstała parafia raszkowska. Z upływem czasu miasto przechodziło w posiadanie kolejnych właścicieli: Raszkowskich, Zadorskich, Kościeleckich, Chwalczewskich, Miłoszewskich, Sieniutów, Leszczyńskich, Milewskich, Mycielskich i Skórzewskich. W XVI wieku miasto należało do znanego rodu Chwalczewskich. Stanisław Chwalczewski przetłumaczył z łaciny na język polski kronikę Macieja z Miechowa (Miechowity). Był on także bliskim współpracownikiem Zygmunta I Starego i królowej Bony. Został wynagrodzony za wieloletnią służbę wznowieniem praw miejskich dla Raszkowa, potwierdzonych dokumentem z 1549 roku. W końcu XVI wieku Raszków był jednym z najważniejszych ośrodków miejskich regionu. Wyroby raszkowskich rzemieślników były cenione w całej Wielkopolsce. W mieście chętnie osiedlała się ludność niemiecka i żydowska. Tutejsze cotygodniowe jarmarki przyciągały kupców z odległych okolic.

Pod Raszkowem została stoczona bitwa w czasach Konfederacji Barskiej. Raszków podczas zaborów był ważnym ośrodkiem pielęgnującym tradycje narodowe. W 1839 roku Jan Niemojewski i Wojciech Lipski przyczynili się do powstania kasyna ziemiańskiego, które stało się miejscem dyskusji, w jaki sposób przeciwstawić się żywiołowi niemieckiemu na gruncie gospodarczym. Wielu mieszkańców Raszkowa brało udział zarówno w Powstaniu Listopadowym (1830-1831), jak i Styczniowym (1863-1864). Podczas Wiosny Ludów (1848) doszło do bitwy wojsk pruskich z powstańcami.
W XIX wieku powstało w Raszkowie wiele stowarzyszeń mających na celu umocnienie ducha narodowego i gospodarcze wzmocnienie Polaków. Organizowano patriotyczne odczyty i koncerty. Chlubną kartę w dziejach Raszkowa zapisały: działające od 1854 roku Kurkowe Bractwo Strzeleckie, Towarzystwo Oświaty Ludowej, spółki kredytowo-zarobkowe, Straż Pożarna, Towarzystwo Śpiewacze (1899), założony w 1876 roku Bank Ludowy, a także Liga Polska. Od 1839 roku działa w Raszkowie poczta, a od 1876 roku – apteka „Pod czarnym orłem”. Przez wieki ludność polska, niemiecka i żydowska żyła bezkonfliktowo tworząc swoisty klimat miasta. Żydzi mieli swoją synagogę i kirkut, a Niemcy wybudowali zbór ewangelicki. Ogromne zasługi dla krzewienia  polskości i pielęgnowania wiary miał ksiądz Kazimierz Jagielski, za którego w 1886 roku wybudowano nowy kościół.
Raszkowianie brali czynny udział w walkach na frontach I wojny światowej. Nie zabrakło ich także w Powstaniu Wielkopolskim i w wojnie z bolszewikami w 1920 roku. Symbolem upamiętniającym te wydarzenia stał się pomnik wybudowany na Rynku w 1923 r. Miasto gościło w 1935 roku na Kongresie Eucharystycznym Prymasa Polski  Augusta Hlonda.
Podczas II wojny światowej mieszkańcy Ziemi Raszkowskiej brali czynny udział w kampanii wrześniowej. Walczyli pod Monte Cassino oraz w Powstaniu Warszawskim. Byli mordowani przez hitlerowców w obozach koncentracyjnych, a także przez stalinowców w Katyniu. Wielu mieszkańców Raszkowa zostało wysiedlonych do Generalnej Guberni. Po II wojnie światowej na terenie Ziemi Raszkowskiej funkcjonował oddział kapitana Jana Kempińskiego ps. „Błysk”, który nie mógł pogodzić się z nową rzeczywistością polityczną.
Przez wieki mieszkańcy Raszkowa i okolic byli oddani Ojczyźnie i pielęgnowali wiarę swoich ojców.

Wykopaliska w Bieganinie

W Bieganinie odkryto w 2008 rokucmentarzysko ciałopalne sprzed ponad 2500 lat. Miejscowość ta jest znana z kilku osad ludności kultury łużyckiej żyjącej tutaj około 800-650 r. p.n.e.  W trakcie prowadzonych prac wykopaliskowych odkryto 12 obiektów, w tym 11 grobów ciałopalnych popielnicowych i jedno ognisko. Groby były wkopane płytko pod próchnicą i w dużej części zniszczone przez orkę. Wyposażenie grobów stanowiły najczęściej naczynia gliniane ręcznie lepione o różnych formach i wielkości. Na szczególną uwagę zasługują przedmioty wykonane z brązu (np. szpila, bransoleta) i żelaza (np. nóż). Jednym z ciekawszych grobów był ten, w którym natrafiono na obstawę kamienną oraz pięć naczyń glinianych i fragmenty przedmiotów żelaznych. Świadczy to o tym, iż pochowany w nim zmarły musiał za życia zajmować ważną pozycję w ówczesnym społeczeństwie. Przeprowadzone wykopaliska pozwoliły ustalić granicę nekropolii, sprecyzować czas jej funkcjonowania, w pewnym zakresie także przybliżyć stosowany u schyłku epoki brązu i wczesnej epoki żelaza ceremoniał pogrzebowy.